Thema ‘De dagen… ze komen en gaan… en vandaag voor het eerst doet de dag niet zo’n pijn…’
Tijd is heel dubbel bij rouw : je hebt kwakkelende dagen en dagen die om vliegen. Rouwen is de film terugzien en als het gaat om meerdere verliezen op korte tijd, lopen verschillende verhalen door elkaar.
Er is soms ook rouw vóór het overlijden. Het is een misverstand dat als je het eerste jaar door bent, alles gemakkelijker wordt. Alles is anders geworden… niet te beschrijven anders!
Als je rouwt kan je je moe en depressief voelen. Het verlies van je concentratie kan angst oproepen. Je struikelt misschien vaker of je krijgt rouwkou (je energie is immers op). Je kan ook huidhonger hebben doordat niemand je nog aanraakt. Mensen doen veel beloftes : ik kom terug maar ze doen het niet. Dan kan je je verlaten voelen en onzeker. Het gemis, nooit meer, voel je later, als je het niet meer verwacht.
Luisteren naar jezelf is daarom belangrijk maar het is voor velen een nieuwe taal. Zij moesten al van thuis uit luisteren naar anderen. En nu staan de invulvriendin of de oplosser klaar met wat ze allemaal moet of niet moet en ze vragen zich niet af wat zij wil!
Zo is er een nieuw gebod voor feestdagen en vakantie: u mag niet alleen zijn! Maar je kunt je ook alleen voelen in gezelschap en soms wil je gewoon met rust gelaten worden. Soms wil je het gemis mógen voelen.
Luisteren naar jezelf is kiezen voor wat bij je past, wat goed voelt en daar ook helder over zijn bv. ik kom naar je verjaardag maar blijf een half uur of : het lukt me niet maar ik schrijf/app je.
Luisteren naar jezelf kan ook pijnlijk zijn. Dan wil je liever wegkijken van het verdriet. Je kunt je schuldig of beschaamd voelen als je bv. niet altijd geduldig was toen je hem door Parkinson niet meer kon verstaan. Maar je schuldig voelen, betekent ook dat je veel van jezelf en je liefde vraagt.
Tijdens het rouwen kan je stemming erg wisselen: lachen en huilen liggen dicht bij elkaar. Humor kan troosten maar soms is er niets om te lachen. Dan kan je in een gesprek alleen maar zuchten. Dan moet je van iemand afblijven en niet zijn/haar gevoelens afnemen! Mijn wens is dat elke rouwende 1 iemand heeft waar je je veilig bij voelt, die niet oordeelt. Eigenlijk zouden we een lijstje kunnen maken van onze steunbronnen: steunmensen, steunmuziek, steun vanuit het geloof, de natuur, een activiteit … Er is veel vereenzaming. Sommigen blijven alleen en herordenen hun leven door zichzelf beter te leren kennen bv. ik weet dat ik goed alleen kan zijn maar een heel weekend is te lang dus spreek ik af.
Het zou goed zijn om in groep te praten over de kunst van het alleen zijn!
Een groepje van mensen die bij je passen, die niet oordelen en niet zeuren; waar eenzaamheid niet wordt opgelost maar waar je kan vertellen hoe je goed alleen kunt zijn.
Belangrijke mensen trekken met ons mee. In de afwezigheid zijn ze aanwezig. Soms zitten ze vooraan in ons hoofd, soms achteraan maar als we over hen blijven praten, blijven ze leven.
De lezing begon met het gedicht Nog levend van Marinus en hij sloot af met het gedicht dat hij speciaal voor deze avond maakte : Jij altijd. Het slot van een warme en verhelderende avond voor de 85 aanwezigen.
Team Rouwzorg
Nog levend
Ik sta aan het strand
met de wind in mijn haren
en vandaag voor het eerst
doet de dag niet zo’n pijn.
Jouw ring aan mijn hand zal ik daar trouw bewaren,
maar het houdt me niet tegen nog levend te zijn.
Nog levend, nog levend,
ik voel het van binnen.
alsof ik niet eerder diep ademen kon.
Zou vandaag het ontdooien
dan toch nog beginnen
van het ijs in mijn hart
dat niet wegsmelten kon?
Marinus van den Berg
Jij altijd
Jij die er niet meer bent
bent er nog altijd
Jij bent er in het gemis
dat er niet altijd is
Jij bent er als je er
had kunnen zijn
Jij bent er als ik je
raad nodig heb
Jij bent er zomaar
als ik je niet verwacht
Jij bent er als ik niet
aan je denk
Jij bent er als men zegt
kijk naar de toekomst
Jij bent er in stille uren
midden in een feest
Jij bent er altijd weer.
Marinus van den Berg 15-10-2019.