met als thema ‘Op het ritme van je hart… wat muziek met rouw doet…’
Leen Verbeeck is muziek-, EMDR- en psychotherapeute, verliescounselor en master in de educatieve studies. Ze is werkzaam in ‘De Bleekweide’ te Gent (België). Zij werkt met het thema 'verlies' op verschillende terreinen (overlijden, verlies van gezondheid, werk, relatie…) en merkt dat mensen snel een label krijgen, terwijl het belangrijker is om je af te vragen: wie is die persoon en hoe ziet zijn/haar (binnen)wereld eruit? Daarom wil ze samen op weg gaan en hierbij is haar taal muziek. Ze werkt “vanuit het geloof dat kwetsuren ons niet hoeven te blokkeren voor de rest van ons leven, maar dat door het geven van taal/muziek er ruimte komt en groei ontstaat.” Iedereen heeft een eigen expressievorm en door dit samen te delen, bijvoorbeeld in een kinderkankerproject of in een ‘Missing You-dag’ met vrouwen, merk je dat muziek als expressievorm gemakkelijker de diepte ingaat. Muziek is de blikopener van de ziel: het voelen waarbij geen woorden nodig zijn. Het is dan ook niet toevallig dat er een speciale plaats in onze hersenen is voor muziek (bij de slaapkwabben). Zo schrijft Oliver Sacks in zijn boek over een patiënt in een ziekenhuis, die ondanks ernstig geheugenverlies toch piano kon spelen. En een jonge man met ernstig autisme schreef een ontroerend lied over zichzelf.
Muziek is de basis om verder te gaan: het ritme en de structuur zorgen ervoor dat je blijft gaan. Je kan in het nu staan bij jezelf én naar het verleden gaan én naar de toekomst! Muziek heeft te maken met emoties. Leen laat aan de hand van enkele tonen op haar gitaar de basisgevoelens (blij, boos, bang, verdrietig) door het publiek invullen. Onze basisgevoelens krijgen niet altijd de zorg die ze nodig hebben in onze maatschappij. Zo is bijvoorbeeld boosheid een gezonde emotie, mits we die op een constructieve manier kunnen uiten. Zo kan huilen ook ontladen. Tranen die worden opgekropt, worden harde tranen die binnen blijven zitten en pijn gaan doen tot het vat vol is en overloopt. Zo huilde een puber die emotioneel geblokkeerd was altijd alleen op zijn kamer tot hij via muziek kon ontdekken dat tranen helend kunnen zijn als ze gedeeld worden. Eigenlijk zouden we al van kindsbeen af moeten leren hoe we gevoelens kunnen delen: ‘kom maar hier…’ in plaats van gauw een speentje of een koekje als troost.
Daarom is het samen delen in een groep ook helend: het is samen verkennen, herkennen en erkennen, en dat verbindt!
Om de avond af te sluiten zongen we samen een lied. Het was een leerrijke, warme avond met ontroerende getuigenissen vanuit de praktijk. Leens motto is dan ook: “Leven is pas écht leven als het tot de dood ontroert.”
Verslag door Rouwzorgteam