door Gerke Verthriest met als thema Nabij zijn… in het donkerste donker
Nabij zijn… iets wat niet meer evident is, de dag van vandaag
, zeker niet als het leven moeizaam gaat. Nabij blijven ook als het nog altijd moeilijk is, als de tranen nog altijd in je ogen staan. Nabij blijven heeft te maken met ‘trouw’, met luisteren en inleven, met lichaamstaal als woorden tekort schieten. Nabij zijn is van levensbelang, ook fysiek (weten we nog van de coronatijd). We willen ons verbonden weten.
Als we rouwen is het alsof we in een woestijn belanden; niets is nog zoals het was en we voelen ons ‘onveilig, kwetsbaar, eenzaam en leeg’. Iemand missen zit in verschillende lagen. Dan hebben we nood aan nabijheid, verbondenheid, troost. Troosten is een natuurlijke reactie (befriending) maar toch is het vaak moeilijk om troost te geven of te ontvangen: we willen de ander niet belasten of we zijn bang om het erger te maken…
Troost is niet hetzelfde als medelijden. Medelijden maakt het verdriet groter. Troosten is nabij zijn op een speciale manier nl. geraakt worden en vanuit die kwetsbaarheid de ander nabij zijn met een stevige rug zodat de ander zich erkend kan voelen in zijn/haar verdriet.
Emoties mogen er zijn. We moeten er niet bang voor zijn. Zij vertellen ons iets; er is altijd een reden voor en als wij er woorden aan geven, gaan we ze ook begrijpen en kunnen we problemen oplossen. Elkaar nabij zijn en troost voelen kan ook over de dood heen als we ons beschermd/bijgestaan weten door onze overledenen. Dit werkt echter niet onder dwang van anderen bv. zij zou gewild hebben... Zo kunnen mensen ook troost vinden in hun geloof. Om te ervaren hoe het voelt om elkaar nabij te blijven, nodigde Gerke uit om als experiment per 2 in stilte bij elkaar te zijn zonder iets te zeggen. Vanuit ‘respect met rust en geduld aandachtig en inlevend’ bij elkaar zijn, voelt als een cadeau.
Elkaar nabij blijven helpt ons geloven dat het goed komt, dat het waar is wat op de website van Gerke staat: ‘Zelfs het donkerste donker draagt licht in zich’.
De lezing was leerrijk en het voelde goed om weer als vanouds met 70 mensen samen te zijn.
Meer over de lezing is te vinden in de uitgebreide powerpoint.
De gedichtenbundel ‘Solanum dulcamara‘ schreef Gerke in 2020 nadat haar man overleed.
Verslag rouwzorgteam