211008 Stichting Kerk en Vluchteling Jilly van den Ameele van de Stichting Kerk en Vluchteling vertelt over de noodopvang voor vluchtelingen in Goes. Het gaat niet alleen om mensen uit Afghanistan. In dit verhaal wordt zeer betrokken gesproken over de situatie in de noodopvang en wat vluchtelingen daarbij meemaken.

In Zeeland is sinds eind september 2021 opvangcentrum voor asielzoekers geopend. De aanleiding hiervoor is de redelijk grote instroom van vluchtelingen de laatste tijd. Niet enkel uit Afghanistan komen er meer vluchtelingen. Ook uit diverse andere landen met name Syrië, Turkije, Jemen, Afrikaanse landen enz. enz.
De overheid heeft te weinig opvangcapaciteit voor al deze mensen en daarom wordt het hele land afgestruind om tijdelijke opvangplekken te vinden. Daarnaast zijn er te weinig mensen bij de overheid (IND) om de interviews af te nemen bij de mensen die in Nederland aankloppen. Bovendien kunnen de mensen die met een verblijfsvergunning in de diverse centra wonen niet doorstromen naar een reguliere woning omdat die niet beschikbaar zijn, ook niet voor autochtone Nederlanders. Noodopvangen / Pre-Pollen zijn tijdelijke centra met een minimum aan voorzieningen, comfort en vooral een minimum aan privacy. 
In de Zeelandhallen te Goes is een ruimte ingericht voor 320 mensen. Het is geheel volzet. Er is een gemeenschappelijke ruimte om te eten en een gemeenschappelijke ruimte om te recreëren, zoals tafeltennis en biljart. Verder een rookplek, wc’s douches, wasmachines en drogers.
De overige mogelijkheden zijn zeer beperkt. Men krijgt bijvoorbeeld geen zakgeld. Maaltijden worden wel verstrekt en daar zijn voldoende magnetrons voor beschikbaar. Eventuele noodzakelijke medische zorg wordt natuurlijk ook geboden. Daar houdt het wel mee op.
De verveling viert hoogtij volgens mij. De bewoners zijn enkel jonge mannen.

De enige privacy die men heeft is ongeveer twee m2!  Dat houdt in een bedstee met een gordijntje ervoor. Dat betekent enkele rijen met die kleine hokjes naast elkaar en dan 2 boven op elkaar.
Wanneer ik langs die hokjes loopt moet ik oppassen om niet depressief te worden en kan ik me niet voorstellen dat mijn enige privacy voor enkele maanden zo’n hokje zou zijn. Boven of onder mij ook zo’n hokje en ook aan weerkanten naast me. Wanneer je buurman beweegt of een geluidje maakt is dat hoorbaar. Ik troost me enkel met de gedachte dat velen in kampen overal ter wereld onder onvoorstelbaar veel slechtere omstandigheden moeten leven. Hier is er onderdak, eten en veiligheid en indien nodig medische zorg.

De mensen die in Goes verblijven zijn daar gekomen enkele dagen na hun aankomst in Nederland. Ze zijn in o.m. Ter Apel geregistreerd om vervolgens, in mijn voorbeeld, naar Goes te worden gebracht in afwachting van wat er verder gaat gebeuren. Ze weten dus nauwelijks, eigenlijk helemaal niet, wat hen te wachten staat.
De taak van VluchtelingenWerk (VWN) is om mensen in zowel groepen als individueel voor te lichten over wat hen te wachten staat. Dat ze t.z.t. een uitnodiging zullen krijgen van de IND voor hun interviews, wat een interview betekent, hoe belangrijk dat is. Verder de vele vragen beantwoorden die bij hen leven. Zij zijn immers slechts heel kort in Nederland, een land dat volkomen nieuw en anders is, zonder familie, een andere cultuur, een andere taal, andere verhoudingen, papierwerk wat ze niet kennen. En dat wordt hen dan allemaal even verteld door een vreemde waarvan het voor hen de vraag is of ze die wel kunnen vertrouwen, komend uit landen waar niemand te vertrouwen is en vol corruptie.  Bovendien wordt er verteld dat ook persoonlijke zaken aan de orde zullen komen.

Nu, dinsdag 12 oktober, geef ik in de morgen voorlichting aan een groep van 25 mannen van vele  verschillende nationaliteiten o.m. Afghanistan, Iran, China, Somalië, Guinee, Gambia, Nigeria, Sierra Leone, die zeggen Engels te begrijpen en te spreken. Ik hoop het.
In de middag aan een groep van 25 Arabisch sprekenden uit o.m. Syrië, Irak, Jemen. Daarvoor ontmoette ik bij toeval een Syriër in de Noodopvang die perfect Engels spreekt en die ik vroeg als tolk Engels – Arabisch te fungeren. Met plezier antwoordde hij!

Ondanks de moeilijke positie van de betrokkenen doe ik dit (vrijwilligerswerk namens VWN) met heel veel plezier! Er is een coördinator namens VWN en spoedig zullen er nog enkele mensen meer zijn om dit werk te doen.

Jilly van den Ameele