Straks is het Pasen… licht in het donker… dan willen we elkaar nabij zijn… maar kan dat wel ‘op afstand elkaar nabij’ … ? Ja, wij geloven dat het kan! In het delen van wat hoop geeft als:
- het gedicht ‘Pasen gebeurt’ van Marinus van den Berg.
- het verhaal ‘Door de regen rennen’ van Claire Van den Abbeele
- het verwijzen naar 3 filmpjes waarin 3 experts hoop geven in rouw op youtube.com/planttroost ferm (initiatief van vereniging Ferm.be):
- van Manu Keirse youtube.com/watch?v=D4uJyQkiKes
- van Dirk De Wachter youtube.com/watch?v=3pTle8HLz96
- van An Hooghe youtube.com/watch?v=lqZhF42XUv0
We hopen dat deze boodschap troost mag geven. Want als ‘Pasen gebeurt’… ‘komen we er samen doorheen’…
team Rouwzorg Regio 0114
Pasen gebeurt
Marinus van den Berg
Pasen gebeurt
waar mensen elkaar weer zien
waar mensen elkaar weer horen
Pasen gebeurt
waar mensen elkaar licht geven
Pasen gebeurt
waar verbindingen worden versterkt
Pasen gebeurt
waar de dood in het leven wordt ontmaskerd
waar angst wijkt voor vertrouwen
Pasen gebeurt
waar de hoop wordt ontsloten
Pasen gebeurt
waar liefde blijft branden
Door de regen rennen
Een klein lief meisje stond onder een luifel. Ze had boodschappen gedaan in de supermarkt met haar mama. Ze zal ongeveer zes jaar oud geweest zijn … Het stortregende buiten. Je weet wel, dat soort regen dat goten en afvoerputjes doet overstromen… We stonden allemaal onder de luifel aan de ingang van die supermarkt. We wachtten, sommigen geduldig, anderen geïrriteerd, omdat de natuur hun haastige dag in de war had gegooid. Ik ben altijd wat dromerig als het regent…
Haar stem klonk zo mooi toen ze zei : “Mama, laten we door de regen gaan rennen”. “Wat? ” vroeg de mama. “Laten we door de regen gaan rennen”, herhaalde ze. “Nee lieverd, we wachten tot het wat minder wordt” antwoordde de mama.
Het kind wachtte een minuutje en herhaalde : “Mam, laten we door de regen gaan rennen”. “We worden doornat als we dat doen”, zei de mama. “Nee, dat zullen we niet, mama. Dat is niet wat je zei vanmorgen”, zei het meisje terwijl ze aan haar mama’s arm trok. “Vanmorgen? Wanneer zei ik dat we door de regen konden rennen en niet nat worden?” Het meisje zei kalm : “Weet je dat niet meer? toen je met papa praatte over zijn kanker, toen zei je : als we hier samen doorheen geraken, komen we door alles heen!”
Iedereen was opeens muisstil. Er was niets anders te horen dan de regen. De mama dacht even na over wat ze zou antwoorden. Sommigen zouden zelfs negeren wat het kind zei. Maar dit was een moment van onschuldig vertrouwen, van geloof en hoop in het leven.
“Lieverd, je hebt gelijk. Laten we door de regen rennen. Als het zo moet zijn dat men ons vanuit hierboven nat laat worden, dan hebben we misschien wel een wasbeurt nodig”. Daar gingen ze. We stonden allemaal te kijken en te lachen toen ze tussen de auto’s door sprongen en jawel, door de plassen. Ze hielden hun boodschappentassen boven hun hoofd voor het geval dat… Ze werden doornat.
Maar ze werden gevolgd door enkele anderen die schreeuwden en lachten als kinderen, onderweg naar hun auto. En ja, ik ook. Ik rende en werd nat. Ik had ook een wasbeurt nodig …
Een mooi verhaal van Claire Van den Abbeele met een boodschap… “We komen er samen doorheen!”
Eigenlijk zouden we elke dag tijd moeten maken om herinneringen te maken want herinneringen kan niemand je afpakken. Zo laten mensen een spoor achter in elkaars hart…
team Rouwzorg Regio 0114