Clinge
Christien Bertram
Afgelopen jaren hebben we al heel wat aandacht besteed aan onze vrijwilligers; logisch, want ze zijn dan ook van onschatbare waarde.
Zo wordt er bij het koor wel bijna ieder jaar iemand in het zonnetje gezet voor zijn/haar vele jaren vrijwillige inzet. Ook bij de ‘jonge’ acolieten wordt bij 2½ – 5 ... jaren dienst een oorkonde uitgereikt.
Maar er zijn ook heel wat ‘stille' werkgroepen die praktisch nooit vernoemd worden, terwijl ook deze groepen vaak bestaan uit vrijwilligers die reeds lange tijd actief zijn. Mijn eerste gedachte ging uit naar de schoonmaakploeg die jaar in jaar uit ervoor zorgt dat ons kerkgebouw er netjes bijligt. Een werk dat in ‘stilte' gebeurt maar oh zo belangrijk is. En al is het kerkbezoek de laatste tijd flink teruggelopen, stof blijft altijd en overal vallen.
Iemand die al heel wat jaren met vod en stofzuiger door de kerk loopt, is Christien Bertram-Mariman. Eigenlijk was ik best benieuwd hoelang zij dit al deed en of er in al die jaren veel veranderd was, dus belde ik haar op met de vraag of we eens konden afspreken om een babbeltje over haar vrijwilligerswerk te maken;
“Een babbeltje is goed als ik maar niet teveel in de belangstelling moet staan, want... ik ben een ‘stille' werker, hé” was haar antwoord.
En zo kwamen we op een ochtend naar de vergaderzaal waar we begonnen met het zetten van een kopje koffie. Voor Christien was dit zeer vertrouwd want op elke poetsdag wordt er in deze ruimte rond de klok van 10.00 uur koffie of thee gedronken; een moment om even te pauzeren én alle nieuwtjes van de ‘Cling' te bespreken: kortom een moment waar gezelligheid voorop staat.
“Gelukkig kunnen we hier in Clinge over zo'n mooi zaaltje beschikken al was ‘de keuken van Maatje', waar we vroeger op koffie met iets lekkers getrakteerd werden, toch iets gezelliger”.
Ja, daar is het voor haar allemaal begonnen. Toen Maatje 65 werd, vroeg zij aan de koffie (Christien hielp Maatje reeds bij het schoonmaken van de pastorie) of zij haar vrijwilligerswerk in de kerk wilde overnemen. En zo is Christien ondertussen reeds 27 jaar actief in deze groep. In al die jaren zag zij wel iets veranderen al is het meeste toch nog steeds zoals vroeger.
“Zo moesten we vroeger veel meer dweilen, zelfs tussen de banken; nu wordt daar enkel nog gestofzuigd nadat we op de vingers getikt werden dat al dat water het hout teveel zou aantasten. Nu komen we ongeveer om de 6 weken, op een ochtend tussen 9.00 uur en 11.30 uur bijeen en dat was eigenlijk vroeger ook het geval. Ook de grootte van het groepje is eigenlijk onveranderd. Wel krijgen we de laatste tijd vaak hulp (dweilen van grote oppervlakten, werken met ‘de kopjager' in de hoogte ...) van enkele mannen (meestal uit de kerkhof-werkgroep). Ja, ook in Clinge bestaan ze: de nieuwe mannen! Ook is de parochiekerncommissie bezig met de aanschaf van een dweilmachine en dat zou ons werk, nu de banken aan de zijkanten verwijderd zijn natuurlijk veel vergemakkelijken, want we zijn tenslotte wel allemaal ‘jong bejaarden'. Ook versterking van ons groepje met enkele jonge, vitale mensen die een beetje van hun vrije tijd willen afstaan zou zeer welkom zijn”.
Christien heeft 2 grote werkzaamheden aan ons kerkgebouw meegemaakt:
“Enkele jaren terug werd de hele binnenkant van de kerk geschilderd; een hele karwei waarbij we vaak extra opgeroepen werden en dan in 2011 de restauratiewerken en het maken van een doorgang tussen de kerk en de vergaderzaal: het stof dat er toen gevallen is, onvoorstelbaar! Regelmatig moesten we op vrijdagmiddag met enkele mensen samenkomen om de kerk voor de zaterdagavondviering een beetje ‘stofvrij' te maken. Maar ook dat is altijd goed gekomen en gelukkig gebeuren deze werken niet elk jaar al staat er dit jaar het herstel van de schilderwerken op het programma; Maar ach, dat zien we dan wel weer”.
Om af te sluiten vroeg ik haar of ze nog vragen/voorstellen/opmerkingen... had.
“Zoals reeds eerder gezegd zouden we graag wat versterking binnen ons groepje hebben, ook zouden we het op prijs stellen dat in de koude periodes de kerk altijd een beetje verwarmd wordt; dat werkt nog zo aangenaam. En... al sta ik absoluut niet graag in de belangstelling vond ik dit gesprekje toch leuk, ons groepje wordt inderdaad wel eens vergeten (al worden we de laatste tijd wel eens op een koffiekoek getrakteerd) en dan doet een ‘schouderklopje' toch wel deugd”
Christien, hartelijk dank voor het vele werk dat je al die jaren ‘in stilte' hebt gedaan en hopelijk nog lang zult doen; dat schouderklopje, dat ik ook wil geven aan Annie, Fanny, Imelda, Jeanine, José en Marcella, is dik en dubbel verdiend!
Annemie de Loos-Brijs.